De drukte van Kathmandu trotseren.

Namasté allemaal,

Op het moment dat jullie dit lezen, ben ik net aangekomen in Pokhara. De stad waar ik stage zal gaan lopen. Gister hebben we flink de toerist uitgehangen in Kathmandu. Nog even genieten van ons laatste dagje vakantie.

De mensen met wie ik al contact heb gehad vroegen allemaal direct hoe het nou was, eindelijk in Nepal, na daar een jaar naartoe gewerkt te hebben. Het is vies, druk, het stinkt, het is levensgevaarlijk en als je goed zoekt heel mooi. Maar dan moet je wel weten waar je moet zijn. Of athans, de taxichauffeur. Het is 20 graden en zo druk en vol dat na 2 seconden buiten het zweet al op je rug staat. Genoeg blijven drinken dus. Overal langs de kant van de weg zijn er kraampjes waar je eten en drinken of allerlei andere spullen kan kopen. Zo hebben we ook gelukkig WC-papier gevonden!

De ochtend begon al vroeg, om 9 uur. Als eerste stond het bezoek aan het department of immigration op de planning. We moesten ons visum laten verlengen. Onze laatste 6 dagen vielen net niet meer binnen het maximale visum dat in Nederland te verkrijgen is.
Na een aantal kilometers gelopen te hebben en we het bijna op wilde geven kwamen we een fietstaxi tegen. Met beide 1 bil buitenboord paste dit (niet) prima. Deze zielige meneer heeft flink door moeten trappen, maar wist gelukkig wel waar hij naartoe ging. Even later kwamen we dan ook aan bij het juiste gebouwtje. Het systeem in dit gebouwtje ontbreekt nog al. Je moet eerst een aantal kopieën en pasfoto’s laten maken, waar je natuurlijk voor moet betalen. Je aan de deur inschrijven. Dan een online aanvraag indienen en die aan een desk weer laten bekijken/controleren. Al vraag ik me nog steeds af of die man niet ook gewoon op zn telefoon een voetbalwedstrijd aan het kijken was. (Dit doen ontzettend veel Nepalezen tijdens hun werk…). Dan door naar het volgende loket om te betalen. Als laatste moet je nog een tijdje wachten tot de grote moeite van een sticker plakken ook weer voldaan is. Voor ieder loket staat natuurlijk een wachtrij. Op internet hadden we al gelezen dat dit meerdere uren in beslag zou gaan nemen. Dit viel uiteindelijk gelukkig mee. Met een kleine 2 uur stonden we weer buiten. Het was inmiddels al bijna 13u en we hadden nog steeds niks gegeten of gedronken. We hadden nog wat water en koekjes in onze tas van de avond daarvoor. Daar gaan we dan maar voor. Daarna in de taxi naar de Bodhnath stupa. De grootste tempel van Nepal. Braaf hebben we 3 rondjes met de klok meegelopen. Ondertussen natuurlijk foto’s gemaakt en foto’s laten maken. Wij waren heel even ook deel van de attractie. Vooral Mieke met haar blonde haar vonden een aantal chinezen heel bijzonder.

Na een lunch op een dakterras met uitzicht op de stupa en de Himalaya zijn we door gegaan naar de swayambhunath. Ook wel bekend als de apentempel. Overal liepen apen rond, lagen honden te slapen en kakelden de kippen vrolijk. De swayambhunath heeft ontzettend veel trappen. Drie treden, stap, 3 treden, stap. Na een irritant lange weg omhoog hadden we wel prachtig uitzicht over Kathmandu. Het gebied rondom deze tempel kent nog veel meer gebedsplaatsen, kleine tempeltjes en balkonnetjes. Al met al zou je hier zo een hele dag rond kunnen lopen. Het werd inmiddels al 16u en flink kouder dus besloten we de taxi terug te nemen om daarna een rustig avondje op de kamer te hebben. De taxi heeft ons nog langs de shantipur gebracht. Dit zijn 3 mega grote gouden beelden van 3 hindoeïstische goden. Hier kregen wij ook een tika. Een stip van verf op ons hoofd.

Toen we verder reden met de taxi kwamen we ook langs een lijkenverbranding, wat hier heel openbaar is. De taxichauffeur vroeg nog ‘do you want to get in?’. Dit was voor ons iets te veel van het goede. ‘No thank you, we just want to go back to our hotel’. Onderweg stelde hij nog 1000 dingen voor die hij ons wilde laten zien, allemaal om extra geld te vangen. Het had op ons alleen maar een averechts effect. We zijn uiteindelijk ergens in de buurt van het hotel afgezet, maar wij hadden nog geen idee waar. Stug doorlopend kwamen we uiteindelijk weer aan op durbar square. Vanaf hier wisten we de weg wel weer gelukkig. Onderweg hebben we nog hamburgers en kippnuggets gegeten als avondeten. Dat lijkt heel westers, maar zo smaakt het niet. Wat een kruiden en specerijen worden hier gebruikt!

Toen we uiteindelijk terug waren in het hotel hebben we nog een film geprobeerd te kijken, maarja.. zo goed is het internet zou net weer niet. Dan maar lekker naar bed. Morgen ochtend gaan we direct met de taxi naar het vliegveld om dan eindelijk het drukke Kathmandu achter ons te laten. Op naar Pokhara! Op naar Prem! En het belangrijkst: op naar de Bal Prabhat boarding school. Het wordt nu wel tijd om met onze stage te beginnen!

Heel veel liefs,
Anniek.